5 χρόνια Tinos Food Paths

“Κι ένα χαλίκι ν’ αρμολοήσεις σ’ έναν ετοιμόρροπο τοίχο,
είναι σαν να στερεώνεις τον κόσμο να μην πέσει,
είναι σαν να στερεώνεις την ψυχή σου να μην πέσει…”

Μ’αυτά τα λόγια του Καζαντζάκη είπα να ξεκινήσω να περιγράφω όλο αυτό που βίωσα στην Τήνο φέτος συμμετέχοντας στην 5η διοργάνωση Tinos Food Paths ως εθελόντρια!
Γιατί έτσι το ένιωσα από την Καλλονή ως τον Καρκάδο… σε όλη τη διαδρομή των 6 χλμ που αν μου το έλεγαν άλλοτε να το κάνω, θα έβρισκα δικαιολογία να αρνηθώ… και που τώρα μου φάνηκαν περίπατος!
Ακολουθώντας το κόκκινο νήμα από τους μύλους, περνώντας απ’τα αλώνια, ανάμεσα στα σκιάχτρα που ήταν δημιουργίες των παιδιών των δημοτικών σχολείων του νησιού, κάνοντας μια στάση στην κατκιά, σταματώντας στον ξυλόφουρνο με το ζεστό ψωμί που όμοιό του δεν έχεις γευτεί.. η γλίνα με τη ζάχαρη πάνω στο ψωμί άλλους τους ξένιζε και σ’άλλους έφερνε μνήμες, η επόμενη στάση στην παλιότερη ταβέρνα του νησιού, αυτή του Μωϋσή (ήταν σα να λειτουργούσε ακόμη και να περίμενες το Μωϋσή να σε σερβίρει), για λίγη δροσιά κι ένα μικρό κέρασμα. Προς το τέλος της διαδρομής συναντάς ένα μικρό παραδοσιακό καφενείο που διατηρεί η κόρη του και κερνούσε καραμελίτσες “Αστακό”.. τις θυμάται άραγε κανείς;;; Οι νεότεροι τις έχουν ακουστά;;;
Οι Αγγελούδες παραμόνευαν παρακάτω στο γιοφύρι στον Καρκάδο όπου ακουγόταν το νερό απ’το ποτάμι, το θρόισμα των φύλλων και οι φωνές των βατράχων… αν δεν είχες πάνω σου ένα ξόρκι θα σου έπαιρναν τη λαλιά!
Γινόσουν ένα με το παραμύθι… γινόσουν ο ήρωας… μία από τις Αγγελούδες, ο διαβάτης που φοβόταν περνώντας μην τον ξεμυαλίσουν… δεν θα τις συναντήσεις αν δεν τις κουβαλάς στην ψυχή σου…μια γιαγιά απ’το χωριό περιέγραφε ακριβώς τι άκουγαν οι περαστικοί τα παλιά χρόνια περνώντας απ’αυτό το σημείο και τους προκαλούσε δέος! Να ήταν η άγνοια, ο φόβος, οι δεισιδαιμονίες ή όλα αυτά μαζί;;; Οι χωρικοί κρατούσαν ένα κομμάτι ψωμί για να τους προφυλάξει απ’τα ξωτικά!
Τα λόγια του Καζαντζάκη βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στον κύκλο της ζωής απ’την Καλλονή στον Καρκάδο..
είναι τέτοια η ψυχή των κατοίκων, των ανθρώπων του νησιού, των εθελοντών που κανένα τοιχάκι – ακόμα κι ετοιμόρροπο – δεν θα πέσει… ακολουθώντας την κλωστή βήμα-βήμα βάζουν ένα λιθαράκι που το ανασηκώνουν από την παράδοσή τους και το στερεώνουν πάνω σε κάθε νέο οικοδόμημα!
Έχουν ρίζες που δε θα αφήσουν να χαθούν…. τους βγάζω το καπέλο! Ένα από αυτά που έδιναν στη διαδρομή στους οδοιπόρους μαζί με ένα καλάμι για να συνεχίσουν το μονοπάτι αψηφώντας τον ήλιο και το κακοτράχαλο έδαφος.
Με όλη αυτή την υπερπροσπάθεια στεριώνουν την ψυχή τους να μην πέσει…
Οι βροχές φέτος βοήθησαν… συνεχίζουμε τη σπορά!!
Κάθε χρόνο μέσα από δρώμενα αναδεικνύουν τα χωριά τους, παράγουν πολιτισμό! Ψάχνουν τι είναι αυτό που πρέπει να μεταδώσουν στον επισκέπτη… και τελικά βγαίνει αυθόρμητα μόλις μιλήσουν με τους κατοίκους του. Ανασκουμπώθηκαν όλοι, καθάρισαν μύλους, άστραψαν οι αυλές, φορτώθηκαν τα ξύλα στην πλάτη άντρες και γυναίκες και ο ξυλόφουρνος έκαιγε όλη την ημέρα.

Είναι εντυπωσιακό αυτό που συμβαίνει στη νησί! Αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις… φιλέψαμε ως εθελοντές τα παιδάκια των παιδικών σταθμών και των σχολείων σπιτικά κεφτεδάκια και λουκουμάδες! Τα προσωπάκια τους έλαμψαν καθώς βουτούσαν ολόκληρα στο ταψί και γίνονταν μες το μέλι!
Γεμίζαμε τα παγουράκια τους νερό να συνεχίσουν. Τα ξεροτήγανα τα περίμεναν δίπλα στη βρύση στον Καρκάδο!
Εκεί επίσης ήταν διαθέσιμες για τον κόσμο, τηνιακές συνταγές σε πολλά αντίγραφα ώστε να τις πάρουν μαζί τους!
Η χαρά τους απερίγραπτη!! Καμία κούραση παρόλο που κάποια ήταν νήπια… μικροί – μεγάλοι βίωναν αυτό το μοναδικό γεγονός!
Για τους ενήλικες επισκέπτες ένα πιατάκι με φάβα, λακέρδα, Τηνιακό λουκάνικο, τοματοκεφτέ, ρεβύθια μικροσκοπικά που δύσκολα βρίσκεις αλλού και μια ρακή για το δρόμο!
Τ’απογεύματα στην Ψαραγορά καλεσμένοι μάγειρες και ζαχαροπλάστες, μαγείρευαν με ντόπια προϊόντα κι οι εθελοντές κερνούσαν τον κόσμο.
Στο ξέφωτο στον Καρκάδο έζησα μια βραδιά που δεν θα την ξεχάσω! Το χρωστάω σε 2-3 ανθρώπους που θέλησαν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους και μου έκαναν την τιμή να είμαι ανάμεσά τους…, το χρωστάω στις γυναίκες του Καρκάδου που βοήθησαν με την παρουσία τους σε όλο αυτό!
Από νωρίς το μεσημέρι ετοιμάστηκε ένα μεγάλο τραπέζι στο ξέφωτο δίπλα στο ποτάμι που θα υποδεχόταν τους bartenders του Aegean Cocktails & Spirits και ανθρώπους που είχαν τη διοργάνωση αυτού (πάνω από 80 άτομα).
Όλα έπρεπε να είναι φροντισμένα στην παραμικρή λεπτομέρεια… οι καλεσμένοι θα έπρεπε να βιώσουν το μύθο των Αγγελούδων.. να απολαύσουν ένα δείπνο ακούγοντας τον ήχο του νερού που κυλούσε δίπλα τους, κάτω απ’τα πλατάνια και τίποτα να μη χαλάσει το μεγαλείο που προσέφερε η φύση.
Το μενού ήταν με τη φροντίδα επαγγελματιών και πολλών κατοίκων του νησιού!
Για να φτάσουν όλα…τα σερβίτσια, το φαγητό, τα κρασιά στο χωριό… για να είναι στη σωστή θερμοκρασία… για να μην λείψει τίποτα απ’τους καλεσμένους… δεν μπορώ να περιγράψω πόση οργάνωση και πόσο καλή διαχείριση τόσο χρόνου όσο και ανθρώπινου δυναμικού χρειάστηκε….
Αλλά οι άνθρωποι εκεί το έχουν! Εμείς που συμμετείχαμε το αγαπήσαμε.. το αγκαλιάσαμε και θεωρώ ότι εκτός μικρών λεπτομερειών όλα κύλησαν ρολόι!
Οι φιλοξενούμενοι έζησαν μια μοναδική εμπειρία όπου κατά τη διάρκεια του δείπνου τους ανακάλυψαν ότι συντρώγουν με “Αγγελούδες” που δεν ήταν άλλες από τις κοπέλες στης σχολής χορού της κας. Ράπτη, οι οποίες σηκώθηκαν και χόρεψαν αποπλανώντας τους…
Το απόλαυσαν, μαγεύτηκαν… τους σερβίραμε το δείπνο και αποχώρησαν γοητευμένοι αργά το βράδυ!
Μια γλυκιά κούραση που βγήκε δεν ήταν ικανή να σκοτώσει τα μοναδικά συναισθήματα που ένιωσα καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της εκδήλωσης! Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν τις στιγμές…

Όταν έφτασα στο λιμάνι της Ραφήνας για να πάω στην Τήνο εκείνο το πρωϊ συνέβη κάτι που το θεώρησα σημάδι… στην προβλήτα επέπλεε μια πασχαλιάτικη κουλούρα με ένα κόκκινο αυγό, απ’αυτές που φτιάχνουν οι νοικοκυρές το Πάσχα… ήταν λίγες μέρες αφού είχε περάσει το Πάσχα και ήταν το καλό ξεπροβόδισμα στο νησί της Παναγίας!
Δεν βλέπω την ώρα να ξαναμπώ στο πλοίο χάραμα και να δω εκείνη τη μοναδική ανατολή ηλίου στο λιμάνι… να μετρώ τα λεπτά για ν’αντικρίσω το λιμάνι της Τήνου και να ξαναζήσω αυτή την εμπειρία!
Με καλεί ο τόπος, οι άνθρωποι της Τήνου που χαιρετώντας με, έλεγαν “Καλή Αντάμωση”… με καλεί το επόμενο χωριό που θα αναδείξουμε όλοι μαζί και πάλι… με καλεί ο Κυκλαδίτικος αέρας που φυσά και παίρνει κάθε έγνοια μακριά.. με καλεί ένα μεγαλείο ψυχής που ξεχωρίζει….