Απόδραση στη Δυτική Μακεδονία με την “Οινοπαρέα”

Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου κι ήρθε η στιγμή να μοιραστώ μαζί σας το οδοιπορικό μας με παρέα οινόφιλων στη Δυτική Μακεδονία, λίγους μήνες πριν!
Οι μνήμες νωπές… οι αναμνήσεις από τις επισκέψεις μας στα οινοποιεία και στ’αμπέλια πολλές κι οι εικόνες ζωντανές, μας κρατούν συντροφιά μέχρι το επόμενο ταξίδι μας, που ήδη προγραμματίζεται!
Ένα ταξίδι που δεν τελειώνει καθώς η αναζήτηση των οινικών και γαστρονομικών προορισμών, μας κρατά σε επαγρύπνηση και δεν χάνουμε ευκαιρία για απόδραση.
Σε συνεργασία με την LTE – live the experience που πίσω της κρύβονται ο Γιάννης Γιαννίτσας και ο Θωμάς Δούρβας, ετοιμάσαμε ένα πρόγραμμα που θα κάλυπτε τα γούστα της παρέας και ξεκινήσαμε με ιδιωτικό λεωφορείο μια Παρασκευή πρωί του Ιούλη από το κέντρο της Αθήνας, με την καλύτερη διάθεση και πρώτο προορισμό το Αμύνταιο, όπου και καταλύσαμε στο ξενοδοχείο “Κλειώ” μετά από πολύωρη διαδρομή. Είχε πολλά γέλια και πειράγματα, είχε μικρές ανατροπές, αλλά πάνω απ’όλα είχε τη θετική μας ενέργεια και την προσμονή για όσα είχε να μας προσφέρει το ταξίδι… λένε ότι σημασία έχει το ταξίδι κι όχι ο προορισμός… θα δείτε όμως ότι εμείς το ανατρέψαμε, καθώς ο προορισμός μας αντάμειψε και ήταν καλύτερος απ’ότι περιμέναμε.

Αφού λοιπόν φτάσαμε και ξεκουραστήκαμε για λίγο, ξεκινήσαμε για το Σκλήθρο και την ταβέρνα “Θωμάς” που περίμενα με τόση προσμονή μετά από την πρώτη μου εμπειρία εκεί, δυο χρόνια πριν!
Και φυσικά δε με απογοήτευσε ούτε αυτή τη φορά! Φέτος μας περίμενε το τραπέζι μας στρωμένο με λευκό τραπεζομάντηλο στην όμορφη αυλή με τα λουλούδια. Αλλά μια βόλτα από τη σάλα, που με μάγεψε παλιότερα, την έκανα! Οι σερβάντες με τις καράφες και τα όμορφα κηροπήγια στις ροτόντες, πάντα με τραβούσαν.

Αλλά δε θα σταθώ εδώ… τι να πω για τη γαστρονομική εμπειρία που προσφέρει η οικογένεια Πασπάλη, που για μένα είναι ότι καλύτερο έχει να προσφέρει η ελληνική ύπαιθρος!!
Είχα ενθουσιαστεί από την πρώτη μου επίσκεψη, όταν επισκέφτηκα το “Θωμά” το 2019, τόσο με το εξαιρετικό φαγητό όσο και με την απίστευτη κάβα και το service τους.

Αλλά δεν απογοητεύτηκα καθόλου και σ’αυτή μας την επίσκεψη που ήταν προγραμματισμένο το μενού μας. Ο Θωμάς είχε φροντίσει να κυλήσουν όλα άψογα. Το φαγητό υψηλού επιπέδου με πρώτη ύλη από την περιοχή και επιλέξαμε και φίνα κρασιά από την κάβα του για να το συνοδεύσουμε.
Τι να πρωτοθυμηθώ απ’όσα γευτήκαμε… το προζυμένιο ψωμί με τη σωτέ τσουκνίδα και το αυγό μάτι πάνω… το κριθαρότο με τα σαλιγκάρια και τσουκνίδα με ξηρή μυζήθρα… το χυλωμένο τραχανά με τα μανιτάρια?
Κι αυτά μόνο για ξεκίνημα! Κυρίως πιάτα όπως μάγουλα με ταλιατέλες, αγριογούρουνο με πουρέ μελιτζάνας, ένα χοιρινό που έλιωνε στο στόμα… και δεν ξέρω πόσα ακόμη εκλεκτά και άψογα μαγειρεμένα από τον κο. Νίκο!
Όσο για τα γλυκά του Βαγγέλη (του μικρότερου γιου της οικογένειας), ένα κι ένα! Ανάμεσα στα τέσσερα – πέντε που δοκιμάσαμε, ξεχώρισα αυτό με την bitter σοκολάτα πάνω σε γκοφρέτα λευκής σοκολάτας με σφουγγάρι από φιστίκι Αιγίνης και παγωτό πεπόνι.

Κι όλα αυτά στο Σκλήθρο, στη μέση του πουθενά, σ’ένα περιβάλλον πολύ προσεγμένο ως και την τελευταία λεπτομέρεια.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, μετά από έλεγχο της Αστυνομίας στο δρόμο (όχι απλά οινόφιλοι είμαστε – δεν είχαμε τίποτα να κρύψουμε, πέραν αρκετής ποσότητας alcohol στον οργανισμό μας) και ξεκουραστήκαμε με προσμονή για την επόμενη μέρα για τα όσα είχαμε να περιμένουμε… και πιστέψτε με δεν ήταν καθόλου λίγα!

Μετά το πρωϊνό που είχε κάποια ντόπια προϊόντα και χειροποίητες πίτες και μαρμελάδες, ξεκινήσαμε για το Ξινό Νερό στη Φλώρινα για να επισκεφτούμε το οινοποιείο Δημόπουλου. Το κτήμα φτιάχτηκε το 2015 από τον Παναγιώτη Δημόπουλο σε υψόμετρο 645 μ.
Ο παππούς του, Δημήτρης Δημόπουλος είχε εγκαταστήσει τους πρώτους αμπελώνες στην περιοχή του Ξινού Νερού Αμύνταιου ήδη από το 1930.
Στη δεκαετία του 1960 ο πατέρας του Παντελής, συνέχισε να διευρύνει την οινοποιητική επιχείρηση.

Το 2014 ο Παναγιώτης Δημόπουλος, που για πολλά χρόνια έχει ασχοληθεί με τον κατασκευαστικό κλάδο, οραματίζεται την επιστροφή στο αμπέλι.
Η παραγωγή των κρασιών του Κτήματος Δημόπουλου, ακολουθεί τις τελευταίες εξελίξεις της τεχνολογίας, σε αρμονία με την εμπειρία και την παράδοση.
Οι καλλιεργητικές φροντίδες του αμπελώνα πραγματοποιούνται χειρωνακτικά, όπως μας είπε ο κος Δημόπουλος στην ξενάγηση στο χώρο τους.

Πριν την πλήρη ωρίμανση των σταφυλιών γίνεται πράσινος τρύγος, με σκοπό τον περιορισμό της παραγωγής στα 700 kg ανά στρέμμα, ώστε η πρώτη ύλη να έχει τα ιδανικά ποιοτικά χαρακτηριστικά που απαιτούνται. Τα σταφύλια συλλέγονται με το χέρι κατά την περίοδο του τρύγου, σε μικρά τελάρα ώστε να φτάσουν σε άριστη κατάσταση στο οινοποιείο.

Ανάμεσα σε διάφορα, δοκιμάσαμε Sauvignon Blanc με υψηλές οξύτητες που είναι το χαρακτηριστικό της περιοχής, Ξινόμαυρο και Ξινόμαυρο Reserve με τα χαρακτηριστικά της ποικιλίας αυτής και Κοντή Καρυδιά, ένα blend από Ξινόµαυρο (50%), Cabernet Sauvignon (25%) και Montepulciano (25%), που η κάθε ποικιλία µπαίνει ξεχωριστά σε γαλλικό δρύινο βαρέλι για 9 µήνες και έπειτα συναντιούνται και μπαίνουν στη φιάλη.

Και αφήνοντας πίσω μας το Ξινό Νερό, άφιξη στο οινοποιείο “Καρανίκα“, το οποίο παρ’όλη την επιμονή μου δεν είχα καταφέρει να το επισκεφθώ την προηγούμενη φορά και περίμενα με ανυπομονησία να δω τη διαδικασία παραγωγής και οινοποίησης των κρασιών που αγαπάει η παρέα και δεν λείπουν ποτέ από τις μαζώξεις μας! Κάτι διαφορετικό κάνει ο Laurens Hartman και μας κερδίζει και πήγαμε να το μάθουμε από τον ίδιο από κοντά, στο χώρο του.

Ένα τριώροφο κτίριο σε μια πλαγιά στις όχθες της λίμνης Βεγορίτιδας, ανάμεσα στα χωριά Αμύνταιο, Βεγορά και Λακκιά, το οποίο λειτουργεί σύμφωνα με το νόμο της βαρύτητας!
Στο Κτήμα Καρανίκα παράγουν υψηλής ποιότητας κρασιά σε απόλυτη αρμονία με τη φύση, με γνώμονα το σεβασμό στη γη και τον άνθρωπο.
Οι αμπελώνες τους βρίσκονται στο οροπέδιο του Αμύνταιου και εκεί καλλιεργούν με βιολογικές μεθόδους την πολύ παλιά ποικιλία Ξινόμαυρο, τη νεότερη Ασύρτικο, το Cabernet Sauvignon και μια σχεδόν ξεχασμένη ποικιλία, Λημνιώνα.

Τα κρασιά που παράγουν είναι ο αφρώδης οίνος Karanika Brut (λατρεύουμε), το ερυθρό με ποικιλιακή σύνθεση Ξινόμαυρο/ Λημνιώνα / Cabernet, το Ασύρτικο, με έντονη οξύτητα, και το χυμώδες ροζέ από ποικιλία Ξινόμαυρο.
Κατά τη διάρκεια της ξενάγησης στο χώρο του οινοποιείου, δε χορταίναμε να ακούμε τον οινοποιό να μας μιλάει για τις μεθόδους καλλιέργειας και οινοποίησης που μας είχαν άφωνους! Πολλοί στην περιοχή τον θεωρούν τρελό, αλλά ζηλεύουν πολύ το αποτέλεσμα της παραγωγής του που δεν συγκρίνεται!
Όπως μας είπε καλλιεργούν τους αμπελώνες με παραδοσιακό και βιολογικό τρόπο, χρησιμοποιώντας κάποια στοιχεία βιοδυναμικών πρακτικών και αποφεύγοντας τη χρήση συνθετικών λιπασμάτων και επιθετικών χημικών φυτοφαρμάκων.

Αναζωογονούν το έδαφος με τη χρήση χλωρής κάλυψης, όπως τριφυλλιού και μπιζελιών, και ζωικού κοπροχώματος που παίρνουν από το βοσκό γείτονά τους, ο οποίος εκτρέφει με φυσικό τρόπο περίπου 100 πρόβατα.
Για την αύξηση της γονιμότητας του εδάφους χρησιμοποιούν λιπασματοποιημένα στέμφυλα, ένα φυσικό υποπροϊόν σταφυλιών, καθώς και φρέσκα στέμφυλα.

Στο κτήμα, κύριο μέλημά τους είναι η αρμονία με το περιβάλλον.
Για την παραγωγή θερμού νερού εκμεταλλεύονται την ηλιακή ενέργεια και λιπασματοποιούν τις φλούδες των σταφυλιών.
Δεν ποτίζουν τους αμπελώνες και δεν χρησιμοποιούν χημικές ουσίες.
Για να οργανώσουν τις εργασίες στο κτήμα χρησιμοποιούν το Βιοδυναμικό Ημερολόγιο της Maria Thun.
Η Maria Thun ήταν αυθεντία της ‘βιοδυναμικής’, μια προσέγγιση της γεωργίας και της κηπουρικής που χρησιμοποιεί τις φάσεις της σελήνης και τη θέση των πλανητών και των αστερισμών για να προσδιορίσει την κατάλληλη στιγμή για σπορά και για θερισμό.
Το πόσο περίεργα και συγχρόνως μοναδικά μας ακούγονταν όλα αυτά, δε χρειάζεται να το αναφέρω…

Ο Laurens Hartman περιγράφοντας τη διαδικασία παραγωγής, μας εξήγησε ότι για να αποφύγουν τις αναταράξεις και την καταπόνηση του κρασιού, δεν χρησιμοποιούν αντλίες για τη μεταφορά του μούστου και του κρασιού.
Ειδικά για τη ναυαρχίδα των κρασιών τους, το Ξινόμαυρο, που είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο στην πίεση.
Για το λόγο αυτό, το οινοποιείο χτίστηκε σύμφωνα με το νόμο της βαρύτητας, ώστε το κρασί να παράγεται με φυσικό τρόπο.
Με τη μέθοδο της «ροής διά της βαρύτητας» το κρασί παράγεται χωρίς σχεδόν καθόλου διήθηση, διατηρώντας την καθαρότητά του, τη διαύγειά του και τα χαρακτηριστικά του τερουάρ.
Μία από τις μεθόδους οινοποίησης που χρησιμοποιούν, είναι η συλλογή κατά χέρια, η οποία ελαχιστοποιεί τη σύνθλιψη των σταφυλιών και συμβάλλει στην επιλογή των καλύτερων καρπών.

Επιπλέον, χρησιμοποιούν τη μέθοδο του χειρονακτικού πατήματος των σταφυλιών για τη διαβροχή του «καπέλου» (piegage), η οποία συνίσταται στο πρεσάρισμα κατά τη ζύμωση της υπερκείμενης στιβάδας καταλοίπων από κόκκινα στέμφυλα.
Δεν θέλαμε πραγματικά να τελειώσει αυτή η αφήγηση που μας έκανε να καταλάβουμε γιατί είναι τόσο ιδιαίτερα τα κρασιά του κτήματος Καρανίκα και γιατί τα αγαπάμε τόσο πολύ!

Το μεσημέρι του Σαββάτου έκλεισε με τον πιο ωραίο τρόπο, αφού μετά την παρουσίαση των κρασιών του κτήματος, τα απολαύσαμε στον πρώτο όροφο του οινοποιείου (με θέα τους αμπελώνες του κτήματος), συνοδεία ενός εκλεκτού γεύματος που είχε ετοιμάσει για μας, ο Γιάννης Γιαννίτσας και το συνόδευσαν άψογα τα κρασιά Καρανίκα.
Χειροποίητο ψωμί – που πρέπει να ζητήσαμε 5 φορές συπλήρωμα – με αλοιφές.
Σαλάτα με τομάτα, πιπεριά Φλωρίνης, νιβατό (απλά εξαιρετικό αυτό της περιοχής) και καπνιστό χέλι και πικάντικη Μακεδονίτικη σαλάτα.
Συνέχεια με κροκέτες με καπνιστή πέστροφα και ντολμαδάκια γιαλατζί με μια sauce απλά μοναδική, δια χειρός Γιάννη!

Και κλείνοντας απολαύσαμε καβουρμά με αυγά και τοπικό τυρί μπάτζιο και κεμπάπ γιαουρτλού με πικάντικη Άιβαρ.
Οι ετικέτες που συνόδευσαν το γεύμα ήταν Karanika Brut Cuv e Prestige, Brut Cuv e Ros, Brut Nature Extra Cuv e de R serve (Magnum), Ξινόμαυρο (παλιά κλήματα) και Λημνιώνα.
Φύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις από την γαστρο-οινική εμπειρία και θα θέλαμε να γυρίσουμε σύντομα στο κτήμα Καρανίκα.

Αφήνοντας πίσω μας το Αμύνταιο, πήραμε το δρόμο προς Κοζάνη όπου μείναμε στο ξενοδοχείο “Έλενα”. Λίγη ξεκούραση και έτοιμοι για τη βραδινή μας επίσκεψη στο οινοποιείο “Καμκούτη” στο Βελβεντό.
Το οινοποιείο είναι δυο χιλιόμετρα πριν την είσοδο του χωριού, πετρόκτιστο και ιδρύθηκε το 2004 μέσα στους αμπελώνες τους.
Το οινοποιείο διαθέτει σύγχρονο μηχανολογικό εξοπλισμό και ανοξείδωτες ψυχόμενες δεξαμενές για τον έλεγχο των ζυμώσεων και τη δημιουργία ποιοτικών οίνων.

Συναντήσαμε την 3η και 4η γενιά της οικογένειας Καμκούτη, που συνεχίζουν να καλλιεργούν τον ιδιόκτητο αμπελώνα και να παράγουν κρασιά υψηλής ποιότητας με σταφύλια μόνο παραγωγής τους, με σεβασμό στην ιστορία, στη φύση και στην παράδοση.
Δοκιμάσαμε τα κρασιά του κτήματος που είναι οι Κουρίτες (λευκό), Μαλαγουζιά με Chardonnay, η Μαλαγουζιά, την τοπική ποικιλία Τσαπουρνάκος, Κουρίτες (κόκκινο) Ξινόμαυρο, Cabernet Sauvignon & Merlot και το ροζέ από Cabernet Franc & Μαλαγουζιά.

Και μετά την ξενάγηση στο οινοποιείο, μας περίμενε μια έκπληξη! Ένα τραπέζι στρωμένο για μας στη φύση, με μενού που ετοίμασε και πάλι ο Γιάννης Γιαννίτσας και συνοδεύσαμε με τα κρασιά του οινοποιείου.
Ήμασταν τόσο πλήρεις από το μεσημεριανό στον Καρανίκα, που με μεγάλη δυσκολία δοκιμάσαμε τα πιάτα, τα οποία κι αυτά είχαν αρκετή προετοιμασία και κόπο από το Γιάννη και την ομάδα του, καθώς χρειάστηκε να μεταφέρει ολόκληρη κουζίνα στο οινοποιείο.

Η Κυριακή μας και τρίτη μέρα της εξόρμησή σας, περιελάμβανε μετακίνηση στη Σιάτιστα και ξενάγηση στο οινοποιείο “Δύο Φίλοι“.
Μας υποδέχθηκε η Γεωργία Γκουτζιαμάνη που με το σύζυγό της Γιάννη Πολύζο αναβίωσαν τον ιστορικό αμπελώνα της Σιάτιστας με την δημιουργία ενός σύγχρονου οινοποιείου, μικρής δυναμικότητας, με αρχιτεκτονική που παραπέμπει σε Σιατιστινό αρχοντικό.

Αφού μας είπε λίγα λόγια για τα κρασιά τους, μας οδήγησε λίγο παραπάνω όπου διατηρείται ακόμη το πατρικό της σπίτι με το παλιό κελάρι όπου η οικογένεια ξεκίνησε με τον παραδοσιακό τρόπο την οινοποίηση.
Στη συνέχεια επιστρέψαμε στο οινοποιείο, όπου σε ένα χώρο στον 1ο όροφο που μοιάζει περισσότερο με οντάς, δοκιμάσαμε τα κρασιά τους συνοδεία ντόπιου τυριού και αλλαντικών που είχαν ετοιμάσει για μας.

Το καμάρι του οινοποιείου, που πραγματικά μας ενθουσίασε είναι το τοπικό λιαστό Σιάτιστας προερχόμενο από το κελάρι της Γεωργίας Γκουτζιαμάνη με την ανάμειξη τριών εσοδειών 2001, 1985, 1978 των τοπικών ποικιλιών (ξινόμαυρο, μοσχόμαυρο).
Τιμώντας μια παράδοση αιώνων, συνεχίζουν μέχρι σήμερα να παρασκευάζουν με τις ίδιες μεθόδους, το μοναδικό αυτό κρασί από τους αμπελώνες που “γρατσούνισαν” οι πρόγονοι τους πάνω στο πέτρινο έδαφος του τόπου τους.
Η παράδοσή τους θέλει να λιάζουν τα σταφύλια τους (μοσχόμαυρα, ξινόμαυρα, νιγρικιώτικα) 60 ολόκληρες μέρες υπό σκιά.

Το μεσημεριανό μας ήταν προγραμματισμένο σε ταβέρνα με κρεατικά και ειδίκευση στην προβατίνα, στα Γραβάδικα στη Σιάτιστα. Αν και η Κυριακή είναι δύσκολη μέρα και το μαγαζί ήταν γεμάτο, η ποιότητα του φαγητού ήταν καλή και το service ικανοποιητικό.

Επιστρέψαμε για ξεκούραση στο ξενοδοχείο και το σούρουπο είχαμε ξενάγηση στο αμπέλι του Μπελίδη με τη μοναδική θέα και οινογνωσία. Σε υψόμετρο 575μ. στα Μελίσσια Κοζάνης ξεκίνησαν δειλά δειλά από το 2000 να φυτεύουν τον πρώτο αμπελώνα εκτάσεως 32 στρεμμάτων φτάνοντας σταδιακά τα 100 στρέμματα με προοπτικές επεκτάσεως τα επόμενα χρόνια τα 200 στρέμματα.

Έχουν επιλέξει βιολογική καλλιέργεια στο σύνολο του αμπελώνα για την καλύτερη ποιότητα σταφυλιών και την τήρηση της παράδοσης.
Η φύτευση είναι αρκετά πυκνή με 320-400 φυτά ανά στρέμμα. Στον αμπελώνα τους μπορεί να βρει κανείς ποικιλίες γαλλικές: Cabernet Sauvignon, Merlot, Chardonnay, Uni blanc καθώς και ελληνικές: Ροδίτη, Βουλγάρικο, Μοσχόμαυρο, Ξυνόμαυρο, Μαλαγουζιά.

Τα αδέλφια Μπελίδη – ο Χρήστος κι ο Μίλτος – αφού μας υποδέχθηκαν και μας μίλησαν για τα κρασιά τους καθώς τα δοκιμάζαμε, στη συνέχεια ήρθαν μαζί μας για φαγητό σ’ένα εστιατόριο με φανταστική θέα στη λίμνη Πολυφύτου και εξαιρετικό φαγητό, το Ανεμοχάδι στη Νεράιδα Κοζάνης.

Η ποιότητα της πρώτης ύλης εξαιρετική, κοπές κρεατικών που θα τις ζήλευαν πολλά εστιατόρια με κρέας σε μεγαλουπόλεις και κάβα με πολύ καλές ετικέτες και από την περιοχή αλλά και εκτός.
Άψογο service και όλα πλούσια και οργανωμένα στην εντέλεια.
Όταν ένα εστιατόριο δεν αρκείται στη θέα και στο πόστο του, αλλά συνδυάζει ένα τόσο καλό φαγητό, αξίζουν πολλά μπράβο στους ιδιοκτήτες για την προσπάθεια.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μετά από μια γεμάτη μέρα, ενθουσιασμένοι από όλα όσα είδαμε και γευτήκαμε καθώς και από τη φιλοξενία των ανθρώπων της περιοχής.

Η Δευτέρα που ήταν και η μέρα της αναχώρησής μας είχε μια πρωϊνή επίσκεψη στο “Κτήμα Βογιατζή” στο Βελβεντό όπου είχαμε ξενάγηση στο οινοποιείο και οινική δοκιμή.

Πίσω από το εγχείρημα είναι η τρίτη γενιά της οικογένειας, ο Γιάννης που μετά από σπουδές στην οινολογία στο Πανεπιστήμιου του Μπορντώ και σημαντική εμπειρία στην Ελληνική οινοπαραγωγή, μαζί με τον αδερφό του Νίκο (μηχανολόγο) δημιούργησαν έναν ιδιόκτητο αμπελώνα.
Τη διαχείριση του οινοποιείου εξασκεί η χημικός – οινολόγος Ειρήνη Ζανδέ.

Ο αμπελώνας έκτασης 100 στρεµµάτων σήµερα, βρίσκεται ανάµεσα στον ορεινό όγκο των Πιερίων και την λίµνη του Πολυφύτου, σε υψόµετρο 340 µέτρων. Η θέση δίπλα στον υδάτινο όγκο της λίµνης που σχεδόν ακουµπάει τον αµπελώνα (40 µέτρα η µικρότερη απόσταση) αποτελεί το ισχυρό στοιχείο διαφοροποίησης της έκφρασης των οίνων του κτήµατος.
Τον ποικιλιακό κορμό του κτήματος Βογιατζή αποτελούν το Ασύρτικο, το Chardonnay, η Malvasia Aromatica, το Ξινόμαυρο, το Μοσχόμαυρο και ο Τσαπουρνάκος και μαζί μ’αυτά συνυπάρχουν και κάποιες τοπικές ποικιλίες οινοστάφυλων που καλλιεργούνται δοκιμαστικά.

Να τονίσω ότι σε κανένα από τα οινοποιεία που επισκεφθήκαμε δε μας χρέωσαν κανένα fee για την οινική δοκιμή και μόνο προαιρετικά αγοράσαμε κάποια κρασιά, σε τιμές οινοποιείου.

Μεσημεριανό στο μεζεδοπωλείο “Πεσκέσι” στην Κοζάνη, με τους καταπληκτικούς μεζέδες και μεγάλη ποικιλία σε αποστάγματα.
Και τι δε δοκιμάσαμε από τα πιάτα του… πράσινη σαλάτα με καραμελωμένο χταπόδι, σαρδέλες, αχινό, ταρταρ ψαριού, παστουρμά μπακαλιάρου, σκουμπρί καπνιστό, γαύρο τηγανητό, γαρίδες σαγανάκι και σταματημό δεν είχε στο να φέρνει… μέχρι που δεν αντέχαμε άλλο!

Έλα όμως που έφτασαν σε μας επειδή τα είχαμε δοκιμάσει στο “Ανεμοχάδι” την προηγούμενη βραδιά και ξετρελαθήκαμε, φοβερά σαραγλάκια το “Αρτοζαχαροπλαστείο Μελίτροπον” και εκτός το ότι τα απολαύσαμε εκεί, πήραμε και προμήθειες για την Αθήνα.

Οι εικόνες και το σχετικό βίντεο μιλάνε από μόνες τους για το τι έγινε μ’αυτά τα σαραγλάκια! Το ένα στάθηκε όρθιο στο πιάτο και το άλλο ήθελε υποβοήθηση… κουβέντα δε λέω παρακάτω! Η θρυλική παρέα των “wine lovers” ξέρει τι έγινε στην Κοζάνη… what happens in Kozani, stays in Kozani!
Εκτός αν θέλουν κάτι να πουν οι άντρες της παρέας… Έχουν το ελεύθερο!

Φύγαμε 18.00 μ.μ. με το ζόρι και μετά από παρακάλια του οδηγού του λεωφορείου και φτάσαμε Αθήνα ξημερώματα αλλά γεμάτοι εικόνες, γεύσεις και αρώματα από τη Δυτική Μακεδονία.

Και είμαστε έτοιμοι για το επόμενο ταξίδι μας!

Τα credits για το βίντεο, στο μάγο της τεχνολογίας και της παρέας μας, Νίκο Σκαρέντζο!